پنجره ها پنجره ها

درست همان پنجره هایی که در طول روز این همه زیبا و دوست داشتنی هستند در شب این همه ترسناکند. در طول روز نور و منظره را بی دریغ به ما هدیه می کنند و شب هنگام  ما را عریان در مقابل چشمان بیگانه قرار می دهند. کدام را باید باور کرد؟ این همه زیبایی بدون چشم داشت یا این ترس وهم آلود را؟

کاش پیدا بشم!

عزیز دل کی این همه بزرگ شدی؟ کی تونستی این طور روبروی زندگی وایستی؟ چرا من عقب افتادم از این همه بالندگی تو؟ چرا گم شدم تو کوچه های مشکلات؟ الان کجام؟ چرا گم کردم خودمو؟ اصلا چی شد؟ چرا فراموشی گرفتم؟ اصلا چی می خوام؟ به چی می خوام برسم؟ نمی دونم. امیدوار بودم بالندگی تو جوابی برام باشه.

زندگی با تمام عشق و اجتماعی بودنش بدجور فردیه. امیدوارم پیدا بشم.

دوستت دارم پسرکم.

رنگ رنگ باز هم رنگ

امروز بعد از سالها دست به رنگ زدم. چند سال بود که هر چی می کشیدم سیاه و سفید بود. عجب لذتی داشت.

قلمو رو به رنگ آکریلیک آغشته می کنی. رنگی که خودت از ترکیب چند رنگ ساختی. به نرمی روی کاغذ می کشی. هر چی قلمو پایین تر میره از شدت رنگ کم می شه. نقاشی درسمت دیگه کاغذ با یک رنگ دیگه شروع می شه و از همه بهتر اون جاییه که دو رنگ توی هم می رن و رنگ جدیدی ایجاد می کنن. رنگها نرم و سبک با هم ترکیب می شن. 

روحم زنده شد. از نتیجه کارم راضیم. هر چه زودتر باید چند تا بوم بخرم. نقاشی روی بوم یه چیز دیگه ست.

تو تمام خوشی ها جات خالیه

نمی تونم از این فکر بیرون بیام که اگه بودی چقدر در مورد جایزه گرفتن" جدایی نادر از سیمین" توی Golden Globe حرف می زدیم. مخصوصا این که جایزه رو مدونا داد دست آقای فرهادی و تو مثل کریستیا تو سریال Gray's Anatomy به مدونا می گفتی بلوند مغرور. چه سوژه نابی می تونست باشه برای حرف زدنمون. دلم تنگته بدجور.

چه خسته ام از صبوری

یک ماه اینجا بودی و من حالا دوباره سرشارم از عشق و هزار پرسش و تردید. شاید اگر جواب تمام سوالاتمو بگیرم جایی برای این عشق سرشار باقی نمونه. شاید هم این طور نباشه. باید صبر کرد. باید با صبوری منتظر نشست. زمان همه چیزو مشخص می کنه.

صدات تو مغزم می پیچه

می گفتی زندگی موهبته نه اجبار. الان می فهمم حرفتو. خیلی از حرفهاتو تازه دارم می فهمم. می دونم خیلی دیره. می دونم

تو را من چشم در راهم

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرم یاد آوری یا نه
من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم...


-نیما یوشیج